Адзінота ўдваіх

Цябе ўразіць не магу нічым:
Hi тым, што я цяпер у адзіноце,
Hi тым, што побач я з другім,
I я знаходжуся ў самоце.
У журбе знаходжуся я зноў,
Зноў не стае тваіх абдымкаў.
Пяшчотны позipк — нe любоў,
Не вінавачу я ва ўчынках.
Твае ўчынкі — то твае,
Мае — са мною застануцца.
Так і ты кахаеш не мяне.
А мне… так хочацца прачнуцца
Ад гэтай любасці сваей
I быць свабоднай, быццам вецер!
Са мною ты… А як з чужой!
I я адна ў цэлым свеце!

Вольга Сафронава 

Добавить комментарий