Стихи наших читателей

Сегодня, дорогие читатели, у нас не совсем обычный «Узлёт». Вы не увидите здесь стихотворений, отточенных законами поэзии, но, думаю, с удовольствием прочитаете творения жителей Могилевского района, увидите их с другой стороны, найдете для себя какие-то новые ощущения.

Не каждому дано творить что-то высокое, но, когда душа стремится выразить чувства и переживания в поэзии, согласитесь, – это прекрасно!

Авторы стихов призывают «любить ближних, жизнь и красоту», с чем мы полностью согласны, предоставляя вам возможность посмотреть на мир глазами жителей Могилевского района.

Мой ученик

Как трудно иногда вставать
И на работу нам бежать,
Но понимаешь ты одно,
Ведь тебя очень кто-то ждёт,
Нуждаясь в помощи, зовёт,
Ведь для него почти ты мать
И хочешь много им отдать.
Какие чистые глаза,
Они ведь смотрят на тебя.
И каждый должен понимать,
Кто хочет всю себя отдать:
Твоя профессия дана,
Чтоб научить ученика.
Дать только лучшее своё,
Чтоб знали люди лишь одно:
«Учитель ты – он ученик!»
И гордость в сердце так горит:
Мой ученик!!!

О. В. Харкевич, воспитатель группы продленного дня ГУО «Сухаревский учебно-педагогический комплекс ясли-сад – средняя школа имени Ю. М. Двужильного»

 

Цягне на радзіму

Вёска цягне да сябе,
Маніць пахам сена,
Што кладзецца пры касьбе
Ля левага калена.

Водар кветак б’е ў нос,
Працу падганяе.
За пракосам зноў пракос
Коска пакладае.

Эх! Шчаслівы край бяроз!
Родная калыска!
Ты пакліч мяне, пракос,
Сэрца маё – блізка!

А. М. Лабаноўскі, настаўнік беларускай мовы і літаратуры ДУА «Мяжысецкая СШ»

 

* * *

У кожнага з нас ёсць малая радзіма –
Найлепшае месца, дзе безліч успамінаў,
Любімы для сэрца куточак адзіны
З матулінай песняй зімой у каміна.

Заглядвае месяц цікаўны ў вокны.
Ён быццам усім нам звычайны, як родны.
Бабуліну казку ён слухаць ахвотны,
З дзядулем ён коней вартуе, самотны.

Вясною чакае мяне каля рэчкі
Задумліва-яркая жоўтая лотаць,
На ўзгорку – бярозкі з духмянай падсочкай,
Малыя шпачкі, што ўжо вучацца лётаць.

Заглядвае память праз леты сівыя
У родны куток праз імглу ўспамінаў.
І бачыш навокал усё кветкі чужыя,
І сэрца шчыміць у такія гадзіны.

Жыццё засланяе мне родны куточак:
Гады ацяжэлі, хата ўжо не тая.
А хочацца ўбачыць яго хоць разочак –
Радзіма мая, ты навек дарагая.

* * *

В туманной серости мерцает
Мне огонёк издалека.
Его ничто не омрачает,
Как в море свет от маяка.

Штормит и в жизни, как на море,
Препятствий много у судьбы.
За радостью жди горе вскоре –
Ищи площадку для борьбы.

Борись! – нет ничего прекрасней.
Борись! – ты в жизни цель найди.
Нет в жизни ничего опасней,
Чем жить без цели, без нужды.

Когда в борьбе ты побеждаешь,
Душа стремится в высоту,
Плохое сразу отпадает
И радость слышишь за версту.

Цель – огонёк на волнах жизни.
Не мелочись по пустякам,
Чтобы к тебе стремился ближний,
Чтоб тоже путь нашёл к мечтам.

Ольга Малинич, аг. Сидоровичи

 

Асіна ў полі

У чыстым полі – адна асіна,
Такая доля – хоць не прасіла.
Хоць не прасіла – такая доля –
Век гараваці ў чыстым полі!

За рэчкай светлай – лес зелянее,
Але асіна лятаць не ўмее.
У зямельцы корні – хадзіць не можа,
Вось хіба ветрык ёй дапаможа.

Лагодны ветрык удзень і ўранку
Цалуе, лашчыць сваю каханку.
Ёй хусткі дорыць усе з павуцінкі,
Стан абдымае стройны асінкі.

Ды дрэўцу ласка яго не міла,
Змагла бы – рэчку ўсю пераплыла.
Душа да сёстраў у лес ірвецца.
Дрыжыць ад гора, як лісце, сэрца.

«Ой, ветрык, ветрык мой басаногі,
Даўно чакаю я дапамогі.
Ты быстракрылы, ты волю маеш,
Знясі да лесу, калі кахаеш!

Зімой, увесну, асеннім часам
Я быць жадаю з ўсімі разам:
З сасонкай, елкай, бярозкай, дубам,
У полі чыстым адна мне згуба!»

Лагодны ветрык сабраў усе сілы,
Расправіў вольна, шырока крылы
І чорным смерчам і ўраганам
У танцы зліўся з сваёй каханай.

Рваў вецер вецце, гудзеў, стараўся –
Не вырваў з корнем – а ствол зламаўся!
Накрыла поле і рэчку хмара…
Была ў асінкі калісьці мара:

У лес, за рэчку яна хацела,
У светлых думках туды ляцела.
Не споўніў мару, не змог, не здолеў,
Галосіць вецер ў чыстым полі!!!

Ніна Канаплёва, аг. Сухары

 

Проказница зима

В снежки играет детвора –
Там визги, смех и кутерьма,
А снеговик глаза таращит –
Они его вот-вот растащат!
Зима-проказница чудачит –
Где припорошит, где украсит.
Все стёкла в росписях, как фрески,
А на деревья посмотри –
Сверкают звездами они!

Т. Р. Шунаева, д. Николаевка-3

 

Моя Беларусь

О Беларусь, горжусь тобой!
Я славлю наши реки и леса,
И, не обижена судьбой,
Пою о счастье, словно птица в небесах.

Дома мы строим, землю пашем,
Встречаем праздники, друзей.
Культуру подняли, на сцене пляшем,
Гордимся Родиной своей!

Из руин и пепла возрождаем
Наш край, деревни, города…
Боролся весь народ с врагами,
Чтоб МИР остался навсегда.

Т. И. Слепцова, д. Голынец

 

Восень жыцця

Асенняя непагадзь у вокны ляскоча,
І сэрца ўжо біцца, як трэба, не хоча.
Вецер збірае лісты ў свае клункі,
А ў голаву лезуць хмурыя думкі…

Як будзеш жыць, калі прыйдзе зіма,
Бо ўжо здароўя, як раней, няма?
Гады праляцелі, і вёсны, і леты –
Восень прыйшла, усё ў морась адзета.
Вельмі не хочацца думаць пра гэта,
Хай бы яшчэ было «бабскае лета»…

Сонейка ўсходзіць, зямельку сагрэе,
І ўсё навокал і зноў падабрэе.
Забудуцца думкі начныя, трывожныя.
Пачнецца работа штодня – неадкладная.

Г. А. Касцюкова, в. Новы Вендараж

 

Жених

В одном дворе жил гусь – красивый, важный,
С женой своей гусыней – заботливой, домашней.
Он день расхаживал и любовался красотой своей,
Она заботливо детей растила, еду готовила.
По дому хлопотать спешила.
В один прекрасный день гусь встретил курицу – красавицу девицу:
Все перья в ряд, начищены, блестят!
Что делать гусю «бедному»?
Решил опять жениться и к новой спутнице скорей переселиться.
Жизнь началась на славу у гуся:
Нет каши для него, похлёбки и зерна.
Взмолился «женишок», гусыню стал просить
Всю жизнь оставшуюся с ним прожить.
Но умная гусыня с ним уж столько испытала,
Что на все просьбы бывшего спокойно отказала.
* * *
Случается нередко нам таких гусей встречать и тут и там,
Которые не ценят то, что в жизни есть у них,
А потерявши всё – печалятся, точь-в-точь как наш жених.

Алеся Лихачёва, аг. Полыковичи

 

Шчасце жыць ў мірнай краіне

Маёй бабулі Ніне прысвячаю

– Паглядзіце, унучкі, як прыгожа
Ў белай квецені свеціцца май,
Як лятае ў небе высока
Бусел – аглядае любы свой край.

Колькі гукаў і пахаў наўкола
Раздае шчодры май на зямлі,
Безліч фарбаў, святла незлічона –
Знай працуй, завіхайся, твары!

Жаўруковую песню ў падмогу,
Што ліецца аднекуль з нябёс,
Чараўнік ў даўні час, дзякуй Богу,
Дзеля шчасця і міра прынёс.

А раздолле вам, дзеткі, якое –
На зямлі нашай Хонаўскай жыць!
Гэта бэзавы край, край язміну,
Салавейку ў ім як жа не быць?

З вечара стараецца, выводзіць
Трэлі гучныя, за сэрца аж бярэ.
Уночы крыху адпачне, на досвітку
Разбудзіць. Сон салодкі ўраз міне…

Шмат гадоў таму было такое:
На світанні разбудзіў фашыст,
З ложкаў нас падняў пяцёра,
На двор выгнаў, хату падпаліў.

Гоняць нас усіх у канец вёскі.
Горачка ліецца адусюль.
Хаты палыхаюць справа, злева.
Пекла, што не можна і ўздыхнуць.

Надзечку, зусім малую,
Маці прыціскае да грудзей.
Мы ж утрох, учапіўшыся ў яе спадніцу,
З гучным плачам цягнемся ўслед.

Паставілі пад кулямётным дулам
Усіх хонаўцаў: дзяцей, жанчын, старых.
Пажар знішчае з страшным гулам
Мясціну родную, край мар былых.

Стаялі ў чаканні смерці лютай,
Маліліся заўзята праайцам
Да вечара пад позіркам варожым.
Няўжо ўсе трапім ў божы храм?

Нарэшце да людзей знямоглых
Фашыст пад’ехаў на кані.
З натоўпу выбегла дзяўчына,
Упала на калені перад ім.

Загаварыла дзеўка па-нямецку.
Мужчын усіх забралі, павялі
(Іх больш не бачылі), а нам,
Гаротным, каротка кінулі: «Ідзі!»

Куды ісці? Усе хаты пагарэлі.
Дарога чорная, пустая і нямая.
Згарэлі нават дрэвы і арэлі.
Эх ты, душа дзіцячая святая!..
* * *
Шчасце жыць, дзеткі, у мірнай краіне,
Сустракаць у белай квецені май
І сачыць, як лятае высока ў небе
Бусел, аглядаючы любы свой край.

Валерыя Лукашова, ДУА «Хонаўскі НПК ДС-СШ»