Прызнанне ў любві
Зноў іду пралескаваю сцежкаю, Сонечныя водбліскі лаўлю, Сустракае добраю ўсмешкаю Родны край, што больш за ўсё люблю. Найярчэйшай зоркай
Читать далееЗноў іду пралескаваю сцежкаю, Сонечныя водбліскі лаўлю, Сустракае добраю ўсмешкаю Родны край, што больш за ўсё люблю. Найярчэйшай зоркай
Читать далееМне ў горадзе сумна – у вёску я еду, Бо сэрцу няма ўжо сілы тужыць. Мяне сустракаюць, я чую бяседу,
Читать далееПад жураўліным небам, За сонечным Дняпром, Там пахне жытнім хлебам, Матуліным цяплом. Вядзе мяне дарога Праз поле і праз лес
Читать далееШуткавалі з сябрам перад боем, Горла драў нам моцны самасад… Ён, звычайны хлопец, стаў героем, І навечна – малады салдат.
Читать далееВайна не скончана, пакуль апошні вой Не будзе пахаваны, як належыць, Вядзецца з часам прынцыповы бой – Яго зыход ад
Читать далееМагілёўшчыне любай Я ізноў пакланюся І скажу ей вялікай: «Я твая – ты мая». Цішыней абгарнуся, Да цябе прытулюся, Я
Читать далееЯ – падняпроўка з Белай Русі – Калісьці так празвалі край – Я гэтым вельмі ганаруся, Тут і зімой цвіце
Читать далееЦеною жизни стала нам Победа, Пока фашизм низвергли на войне. Своею стойкостью отцы и деды Восстановили мир наш на земле.
Читать далееУчитесь, внуки, счастье подарить друг другу, Учитесь делать ратные дела, Спешите, чтобы жизнь,
Читать далееВасільковы наш край, Залацістыя зоры, Дзе любуецца гай У люстэркі-азёры, Дзе імклівасць Дняпра Зачароўвае бусел, Лепей краю няма На усей
Читать далееІзноў іду да Вечнага агню, Ў журбе самотнай нізка пакланюся Тым, хто спыніў няшчадную вайну – Сынам адважным роднай Беларусі.
Читать далееПрекрасная осенняя пора… с золотом берез и огнем тополиных свечей, редкими солнечными деньками и угасающими красками природы! Как не любить
Читать далееУтром убаюкивает дождь… Под него так сладко просыпаться. Если и теряешь, то найдёшь… Самому бы где не затеряться. За окном
Читать далееЖытнёвыя хвалі, палi ільняныя, Руплівыя людзі па Нёмну, Дняпру, У хаце цымбалы твае залатыя – Усё гэта Радзіма, мая Беларусь.
Читать далееЧудо великое – женщина-мать, Та, что под сердцем носила дитя. Будем ее, как цветок, сберегать – Нежную, добрую, сердцем любя.
Читать далееС крыш стекают капельки дождя, Падая на землю, словно слезы, И стоят печально у окна Золотом покрытые березы. На земле
Читать далееЯ слышу льдинок перезвон хрустальный В мутной воде у берегов. Я слышу плач зимы прощальный, Бурное таяние снегов. Природа снова
Читать далееДа, человек велик и сложен, необъяснимо, хоть убей: в нем запросто ужиться могут великий гений и злодей. * * *
Читать далее